jueves, 26 de abril de 2012

Advertencia


Cuando sea vieja vestiré de morado
Con un sombrero rojo que ni vaya a juego, ni me quede bien.
Y gastaré mi pensión en brandy y guantes de verano
Ysandalias de satén, y diré que no me llega ni para mantequilla.
Me sentaré en la acera cuando esté cansada
Yengulliré muestras gratuitas en las tiendas y apretaré los botones de alarma
Y golpearé con mi bastón las barandillas de la calle
Y compensaré la sobriedad de mi juventud.
Saldré a la calle en zapatillas cuando llueva
Y cogeré flores de los jardines de otros
Y aprenderé a escupir.

Puedes usar camisetas horribles y ponerte gorda
Y comer tres kilos de salchichas de golpe
O sólo pan y pepinillos durante toda la semana
Y almacenar bolígrafos y lápices y posavasos y cosas en cajas.

Pero ahora tenemos que tener ropa que nos mantenga secas
Y pagar la renta y no maldecir en la calle
Y ser un buen ejemplo para los niños.
Debemos tener amigos a cenar y leer los periódicos.

Pero ¿tal vez debería practicar un poco ahora?
Así la gente que me conoce no se extrañará ni se sorprenderá
cuando de repente sea vieja y comience a vestir de morado.

Jenny Joseph

miércoles, 25 de abril de 2012

Poemas del Milenio XXXVI

 
















Rosalía de Castro (1837-1885) 

Campanas de Bastabales, / Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar, / cuando os oigo tocar,
mórrome de soidades. /  me muero de soledades.

 I

Cando vos oio tocar, / Cuando os oigo tocar,
campaniñas, campaniñas, / campanitas, campanitas,
sin querer torno a chorar. / sin querer vuelvo a llorar.

Cando de lonxe vos oio, / Cuando de lejos os oigo,
penso que por min chamades, / pienso que por mí llamáis
e das entrañas me doio. / y me duelen las entrañas.

Dóiome de dór ferida, /  Me duelo de dolor herida,
que antes tiña vida enteira / que antes tenía vida entera
i hoxe teño media vida. / y ahora tengo media vida.

Sólo media me deixaron /  Sólo media me dejaron
os que de aló me trouxeron, / los que de allá me trajeron,
os que de aló me roubaron. / los que allá me robaron.

Non me roubaron, traidores, / No me robaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños, / ¡ay!, unos amores locos,
¡ai!, uns toliños amores. / ¡ay!, unos locos amores.

Que os amores xa fuxiron, / Que los amores ya huyeron,
as soidades viñeron... / las soledades vinieron...
De pena me consumiron. / De pena me consumieron.

II

Aló pola mañanciña / Allá por la mañanita
subo enriba dos outeiros / subo a lo alto de los oteros
lixeiriña, lixeiriña. / ligerita, ligerita.

Como unha craba lixeira, / Como una cabra ligera,
para oir das campaniñas / para oír de las campanitas
 a batalada pirmeira. / la campanada primera.

A pirmeira da alborada, /  La primera de la alborada
que me traen os airiños / que me traen los vientecillos
por me ver máis consolada. / para verme más consolada.

Por me ver menos chorosa, / Para verme menos llorosa,
nas suas alas ma traen / en sus alas me la traen
rebuldeira e queixumbrosa. / juguetona y quejumbrosa.

Queixumbrosa e retembrando / Quejumbrosa y tiritando
por antre verde espesura, / por entre la verde espesura,
por antre verde arborado. / por entre el verde arbolado.

E pola verde pradeira, /  Y por la verde pradera, 
por riba da veiga llana, / sobre la vega llana,
rebuldeira e rebuldeira. / juguetona y juguetona.

III

Paseniño, paseniño, / Pasito a paso
 vou pola tarde calada / voy por la tarde callada
de Bastabales camiño. / de Bastabales camino.

Camiño do meu contento; / Camino de mi contento;
i en tanto o sol non se esconde / y en tanto el sol no se esconde,
nunha pedriña me sento. / en una piedrita me siento.

E sentada estou mirando / Y sentada estoy mirando
cómo a lúa vai saíndo, / cómo la luna va saliendo
cómo o sol se vai deitando / cómo el sol se va poniendo.

Cál se deita, cál se esconde / Ya se acuesta, ya se esconde
mentras tanto corre a lúa / mientras tanto corre la luna
sin saberse para dónde. / sin saberse para dónde.

Para dónde vai tan soia / Para dónde va tan sola
sin que a ós tristes que a miramos / sin que a los tristes que la miramos
nin nos fale, nin nos oia. / ni nos hable, ni nos oiga.

Que si oíra e nos falara, / Que si oyese y nos hablase,
moitas cousas lle dixera, / muchas cosas le dijera,
moitas cousas lle contara. / muchas cosas le contara.

 IV

Cada estrela, o seu diamante; / Cada estrella, su diamante; 
cada nube, branca pruma; / cada nube, blanca pluma;
triste a lúa marcha diante. / triste la luna marcha delante.

Diante marcha crarexando / Delante marcha clareando
veigas, prados, montes, ríos, / vegas, prados, montes, ríos,
onde o día vai faltando. / donde el día va faltando.

Falta o día, e noite escura / Falta el día, y noche oscura
baixa, baixa, pouco a pouco, / baja, baja, poco a poco,
per montañas de verdura. / por montañas de verdor.

De verduras e de follaxe, /  De verdor y de follaje,
salpicada de fontiñas / salpicado de fuentecillas
baixo a sombra do ramaxe. / bajo la sombra del ramaje.

Do ramaxe donde cantan / Del ramaje donde cantan
paxariños piadores / pajarillos piadores,
que ca aurora se levantan. / que con la aurora se levantan.

Que ca noite se adormecen / Que con la noche se adormecen
para que canten os grilos / para que canten los grillos
que cas sombras aparecen. / que con las sombras aparecen.

V

Corre o vento, o río pasa. / Corre el viento, el río pasa.
Corren nubes, nubes corren / Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa. / camino de mi casa.

Miña casa, meu abrigo; /  Mi casa, mi abrigo;
vanse todos, eu me quedo / se van todos, yo me quedo
sin compaña nin amigo. / sin compañía ni amigo.

Eu me quedo contemprando / Yo me quedo contemplando
as laradas das casiñas / las llamas del hogar en las casitas
por quen vivo sospirando. / por las que vivo suspirando.

Ven a noite..., morre o día, / Viene la noche..., muere el día,
as campanas tocan lonxe / las campanas tocan lejos
o tocar do Ave María. / el toque del Ave María.

Elas tocan pra que rece; / Ellas tocan para que rece;
eu non rezo, que os saloucos / yo no rezo que los sollozos
afogándome parece / ahogándome parece
que por min tén que rezar. / que por mi tienen que rezar.

Campanas de Bastabales, / Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar, / cuando os oigo tocar,
mórrome de soidades. / me muero de soledades.

(de Cantares gallegos, 1863)

lunes, 23 de abril de 2012

Día del Libro

T. F. Simon

«Cuando se regala un libro no regalas papel ni tinta, sino que ofreces una nueva vida.» (Christopher Morley)

Pintura: T. F. Simon

viernes, 20 de abril de 2012

El último vals



En recuerdo de Levon Helm (1940-2012)

martes, 17 de abril de 2012

Otra noticia insólita

Larry cazador jefe de ratones

Según se hizo eco la prensa británica, el pasado 15 de febrero se cumplió un año de la llegada del gato Larry a la residencia del primer ministro británico, en el 10 de Downing Street, a donde llegó para que controlara la población de roedores y que le valió el título de "cazador jefe de ratones". Este aniversario pretendía poner de manifiesto la relevancia que tiene la adopción de mascotas.

Sin embargo, parece ser que el felino no sólo dejó de atender esa cinegética obligación, sino que además se dedicó a arañar el mobiliario de tan insigne domicilio (lo que ha supuesto al erario público británico un gasto cercano a las 64.000 libras para sustituirlo), por lo que finalmente David Cameron ha optado por prescindir de sus servicios, al parecer porque "no se puede permitir". Lo que no hemos podido determinar al cierre de esta edición es el paradero de Larry.

No sé qué es lo que me sorprende más: que haya ratones en Downing Street, el título adjudicado al gato, las 64.000 libras en desperfectos, o que se hayan desprendido del animal; al menos espero que lo hayan devuelto a la asociación protectora donde fue recogido.

Fuente: El gato en casa

jueves, 12 de abril de 2012

Gatos empanados



La estupidez del ser humano no conoce límites, y no sólo haciendo el ridículo uno mismo, sino también obligando a compartir el absurdo a su mascota.

Uno de los últimos fenómenos incomprensibles en Internet tiene a los gatos domésticos como sus pacientes protagonistas. El meme de los "gatos empanados" está causando furor en la Red, desde que se intensificara la publicación de fotografías de gatos con la cabeza dentro de una rebanada de pan de molde a principio de año.

Como todas las olas en la Red no se conoce con seguridad cuándo y por qué se inició. Las primeras imágenes aparecieron a finales de verano y alcanzaron su apogeo en enero, cuando saltaron de los blogs a las redes sociales para convertirse en noticia en los medios de comunicación.

Da igual si el pan es normal, integral o con cereales, si es natural o tostado, fresco o refrigerado, lo único importante es subir la foto rápidamente a Internet con el nombre de la mascota y algún comentario alusivo y disfrutar de la cara de los pacientes animalitos, ajenos a este fenómeno social. Mientras unos consideran que los animales sufren con ello, otros defienden que jamás habrían imaginado que fuera tan divertido.

Fruto de foros, blogs o grupos de Facebook, otros ven tras este meme un fenómeno viral, tras el que podría encontrarse alguna empresa. Sea como fuere, en Google ya figuran más de 1,5 millones de referencias a este fenómeno y una sencilla búsqueda de imágenes arroja más de 240.000 instantáneas.

Existen grupos de Facebook y páginas web para los"gatos empanados" y en Twitter se utiliza el hashtag #catbreading para referirse al fenómeno. Lejos de finalizar, la acción (locura) colectiva ya ha saltado también a los perros.

Fuentes: Público.es, El gato en casa

martes, 10 de abril de 2012

A cántaros



Pablo Guerrero actúa mañana en el Teatro Fernando de Rojas, del Círculo de Bellas Artes de Madrid, para conmemorar los 40 años de "A cántaros", su canción más celebrada, advirtiendo de paso que su mensaje resulta hoy igual de pertinente que en 1972. Paráfrasis intimista del "A hard rain’s a-gonna fall" dylaniano, "A cántaros" urgía la catarsis en la sociedad española y fue combustible para el cambio político.

Seguir leyendo: Aún puede llover a cántaros